Күңел чыңы

Мин сине сагындым… сулышың 
җылысын тоялсам — елармын 
тавышсыз, тын гына… тузанын 
Үбәрмен син кайткан юлларның.

Укырга

Мең йолдыз атылды, 
мең төсмер балкыды 
ул төннең күзендә. 
Галәмнең хуҗасы күз кысты 
ике җан алкышын күрде дә…

Укырга

Келәм чиккән сары чәчәк, 
җитмәс кочак алсам куенга. 
Җылысыннан мәхрүм калмас өчен, 
бәбкә үлән үргән муенса.

Укырга

Иблис килгән: «Уразаңны тотма,’-дия,
Алларыма төрле тәмле нигьмәт өя,
«Кара бер , — ди, — авызыңнан сулар килә» ,
Миңа карап, узе эче катып көлә!

Укырга

Бернигә дә алыштырып булмый,
җанга үтеп тирән сулата.
Суык диеп башта киендерә,
ә аннан соң кире уйлата,
ара-тирә кайчак елата…

Укырга

Көз инде. Һәр көзнең үз төсе.
Баш әйләндерердәй үз исе.
Минем дә көзләрдәй чуп- чуар,
Сарысы өстенрәк уй-хисем.

Укырга

Көз, дисез, ышанмыйм, язларның
Назлары җылыта күңелне.
Әллә соң йөрәгем сөюдән
Үзәнгә җыр булып түгелде?

Укырга