ТОРМЫШ — ҮЗЕ ИҖАТ
Ә үзе юк. Габдрәүф бабамның бертуган абыйсы Кави Баттал улы Суслонгерда ятып кала. Анда китәсен белгәч, зиратка менеп, әти-әнисе кабере арасындагы җиргә ятып, “Сезнең янда каберем булса иде, туган җиремә кайтып үлсәм иде”, дип тәгәрәп елый.
Наратларга сарылып үкси күңел,
Һәр ботагы аның кадерле.
Тамып төшкән чәерендә күрәм
сөртелмичә калган яшеңне.
Корган агач ботагына басып
Күке саный гомер елларын…
Әллә исе китми юк-барларга
Сөйли микән җанда булганын.
Әтнә сәхнәсендә
бер кыз бии-
аягында — яшел читекләр.
Күбәләктәй очып,
ашыгып бии,
гүя, каядыр ул кичеккән.
Безнең гомер үзе алтын мизгел,
Килеп җитә, үтә, югала.
Истәлеккә безнең гомерләрдән
Балаларга сихри моң кала.
Җаным җылы эзли көзләр иңләп,
Кунып ала шәрә каеннарга,
Уйнап җиргә төшә яфрак белән,
Бии әверелеп ак моңнарга.
Гөнаһның җиңеле юк икән! Юк икән…
Газаплы әрнүдән сулышым киселде…
Бер кысыр өметтән ут алды бар дөньям:
УЛ — бәлки, кичерер! Кичерер? Кичерер…