ТОРМЫШ — ҮЗЕ ИҖАТ
Балачак. Әни йомшак кына чәчтән сыйпап уята, мәктәпкә барыр вакыт, ә өйгә табада пешкән кабартма бәрәңге исе таралган. Сәгать иртәнге алты. Ничек өлгергән әни, ничәдә торган, анысын уйлау юк. Өйгә ягылган, җылы. Әтине дә эшкә әзерләп өлгергән, сыер савылган, бозау-сарыклар тук, тормыш гөрли. Әни бар!
Кергән идек.
Ул дөньяда бүген
күләгәләр генә йөри качып.
Бездән калган шәүлә килешалмый
сөю эзли ярсып-ярсып.
Энәләргә кулым канаттым.
Ямаулыкка калгач булмаганын,
Раббым тагын кабат аңлатты…
…Синсез генә яңа таң атты.
Ялгыз алма. Сулган агач.
Төссез дөнья…- ә ул көлә!
Аңлап булмас иң гаҗәбе:
боздан торган күңел
әле көлә белә.
“Аятөл көрси” догасын үзе белән ала. “Ләә иләһә илләллаһ, Мөхәммәт рәсүлуллуһ”сүзләрен кәгазь битенә язып, “Ләә иләһә илләллаһ” дигән өлешен кесәсенә тыга, ә икенче өлешен өендә калдыра.
Мең йолдыз атылды,
мең төсмер балкыды
ул төннең күзендә.
Галәмнең хуҗасы күз кысты
ике җан алкышын күрде дә…
Келәм чиккән сары чәчәк,
җитмәс кочак алсам куенга.
Җылысыннан мәхрүм калмас өчен,
бәбкә үлән үргән муенса.
