Күңел чыңы

Тукай якташы мин

Төннең карасына каләм манып,
Язам әле шигырь юлларын.
Яздым, язам, һәрчак язачакмын,
Каләм генә тотсын кулларым.

Ак чәчәкләр кебек ак күңелгә
Сагыш сарылары кунса да,
Язмышымнан шатлык өмет итәм,
Бәхет көтәм, бер уч булса да…

Син —
йөрәгемә
уелган
шатлыгыммы,
сагышыммы?
Сандугачлар аша
юлладым мин
тавышымны.
Таныдыңмы?..

Сабырлыктан бура бурап куйдым,
Ырмауларын таслап, шомартып.
Гомер елларымны өеп мендем,
Саный-саный, хәтер яңартып.

Болытларга язам:»Мин сагындым»…
Сиңа дигән яшерен сүзләрем.
Язгы бөре исе булып килсен сиңа,
Ишетмәсен беркем серләрем…

Сайра шашынып бер- Моңың
Ярсын күкрәк читлегең-
Соң сулышта соң мәртәбә
Таты тансык ирегең!

Авыл кызы бит мин. Шуңа күрә
Илем, җирем өчен
җан атам.
Туган якларымны,
үз җиремне,
Атам — анам җирен
яратам.