Рубрика «Шигырьләр»

Исәрме мин?

Мин җиремдә янып торган йөрәк эзлим!
Яратуга тулган күзләр эзлим кабат!
Таптым дисәм — сүнеп барган учак көле…
Һәм бәгырьдә нидер әрни… канап-канап…

Сайра шашынып бер- Моңың
Ярсын күкрәк читлегең-
Соң сулышта соң мәртәбә
Таты тансык ирегең!

Хөрмәтләшеп яшик, аңлап барыбер
Берең алдан дөнья куйганын.
Яши белеп яши алсак иде,
Ямен, тәмен тоеп дөньяның.

Туктатты.
Иңрәтте. Сызлатты…
Сулкылдый күңелнең мең кылы.

Адәми зат холкы соңгы чиктә
Әрсезләнеп үзен корбан итә.
Акыл белән акылсызлык чиген
Мәхәббәттә һәрчак икәү үтә.

Ә мин бүген алтмыш тугыз тапкыр
Казан урамнарын әйләндем.
Күңелемнән генә синең юлны
Үземнеке белән бәйләдем.

Шигырем укырсың,
укыйсыңны беләм.
Гади сүзләр арасына
ихлас яратуым эләм.

Җиде ятлар арасыннан
Эзлим таныш чалымнарны.
Мин сагынам…синең мине
искә алган чагың бармы?

Котылырга мөмкин идеме соң?
Ут тирәли ярсып биештек…
Җәһәннәмгә җанны тапшырдык та,
Бәхилләшеп, соң кат үбештек…