Рубрика «Шигырьләр»

Суслонгер наратлары

Наратларга сарылып үкси күңел,
Һәр ботагы аның кадерле.
Тамып төшкән чәерендә күрәм
сөртелмичә калган яшеңне.

Корган агач ботагына басып
Күке саный гомер елларын…
Әллә исе китми юк-барларга
Сөйли микән җанда булганын.

Агачларын кочып бер елый ул,
Ә ботаклар — гүя җилпәзә.
Кешеләргә яну бүләк итеп
Алтын сибеп йөри көззадә.

Җаным җылы эзли көзләр иңләп,
Кунып ала шәрә каеннарга,
Уйнап җиргә төшә яфрак белән,
Бии әверелеп ак моңнарга.

Гөнаһның җиңеле юк икән! Юк икән…
Газаплы әрнүдән сулышым киселде…
Бер кысыр өметтән ут алды бар дөньям:
УЛ — бәлки, кичерер! Кичерер? Кичерер…

«Шигырь»- дигән татлы чир йоктырдым,
Барлык вөҗүдемне биләде.
Куенына алып иркәләде,
Колагыма җырлар көйләде.

Мин сине сагындым… сулышың
җылысын тоялсам — елармын
тавышсыз, тын гына… тузанын
Үбәрмен син кайткан юлларның.

Мең йолдыз атылды,
мең төсмер балкыды
ул төннең күзендә.
Галәмнең хуҗасы күз кысты
ике җан алкышын күрде дә…

Келәм чиккән сары чәчәк,
җитмәс кочак алсам куенга.
Җылысыннан мәхрүм калмас өчен,
бәбкә үлән үргән муенса.