Рубрика «Ызандашлар»

Бар да кала

Җиргә килгәч, бер китәсе булыр Ябылыр да гомер китабың. Бар да монда калыр, синең белән Барыр, диләр, бары хисабың.

Мин май кызы, йөрәгеңне синең
Кайнар учак белән төрәмен.
Иңнәреңә килеп сарылам да,
Күзләреңә карап көләмен.

Күзләрең төн. Үтеп кереп булмас Көзге кара кичкә охшаган. Тик иң түрдә, күзләреңдә синең Язлар яшеренгән, ышанам.

Табигатькә ямьле язлар килгән мәлдә,
Җир-анабыз яшеллеккә күмелгәндә,
Кушлавычта, Гариф мулла гаиләсендә,
Апуш аваз сала татар даирәсенә!

Җаным әрни, тынгы бирми йөрәк, Керә миңа һаман берүк төш: Кара туфрак, шиңгән ак чәчәкләр — Күз алдымда кабат таныш төс.

Җитмеш җиде көйгә чыңлый куңел җитмеш җиде тапкыр әрнудән. Тормыш көен язып, соло биим — хаятем торышын кем кургән?!

Нигә, дускай, боек бүген, Моңаеп утырасың? Башкаеңны мәңге сүтмәс Уйларга чорнагансың!?

Салып ташла хөсет бишмәтеңне,
Көнче пиджәгеңне эл чөйгә,
Бүтән кимә! Атла ихлас көйгә,
Эчтән генә «Әлхәм»не сөйлә!

Иркәләп үстергән кызымны Зур тормыш күгенә очырам. Шатланам, сөенәм, очынам, Нигәдер әз генә борчылам.