Өмет идең…
Сындың. Китек күңел…
Алып килгән язың – Буран!..
Туңды яшел чирәм
баш калкытмас борын.
Сулык-сулык сызам…
Син Наз идең…
Кышны эретә алган.
Гөрләвекләр уйды эзен…
Юл сапмады,
җуйды юлын көзен.
Хыял идең…
Мине сыендырган шау чәчәкле җәйдә.
Җирне җылытырлык очкын
синнән иңде
кышкы суык айда…
Яз җылысы алдаганын
белә идем. Күндем.
Күңел төбе тирән –
анда сине күрдем.
Яктыртмакчы булдым…
Бер нурымнан көйдең…
Ә мин Кояш идем…
Сүрия Мингатина,
18.04.17